آقا جان:

زبس که پرده عصیان کشیده چشمم را

 تودرکنارمنی،من تورا نمی بینم

 مجنون صفتم کرده فراق گل رویت             

بی تو دل ماتم زده شیداست،کجایی؟         

درآتش دیدارت،میسوزم و میسازم           

دلها همه ازکف شد،زین غیبت طولانی      

گل نرگس،عاشقان مننتظران قدومت

دراین زمستان سرد غیبت،طلوع بهارانتظار را ازخداوند طلب می کنند.

فرهنگ انتظار

آماده باش یعنی چه؟یعنی استعداد ما برای آن قیام وآمادگی ما برای آن حرکت فراهم باشد.فرض کنید صرفا می خواهید دریک جنگ یا دریک حمله ی مسلحانه شرکت کنید؛آماده باش بودن این است که پوتین هایتان را بپوشید،اسلحه داشته باشی،مهارتهای نظامی رابلد باشد.عمومی ترین فهمش می شود:((پابه رکاب))

بیاییم انتظا ر را ترجمه  کنیم به حالت آماده باش.اگر شیعه خودش را در یک حالت آمادباش ببیند،همیشه آماده است برای یک اصلاح عمومی جهانی، برای یک قیام .اصلا آنچه را که ما به آن می گوییم ظهور، یعنی همان(( قیام)) به این خاطر اسم آن بزرگوار را قائم(عج) گفته اند که اصل قصه قیام است. ما در نگاه مان باید اول  بحث قیام را به جای ظهورببینیموبعد بحث آماده باش را به عنوان انتظار.                                                  

میتوانیم اولین حرکت امام(عج) را یک انقلاب فکری بدانیم از برکات قیام ایشان این است که مردم کامل می شود؛جهل برطرف می شود.                          

درزندگی ای که جهل درآن برطرف شده باشد، بسیاری ازمشکلات رانداریم.

گام بعدی این است که بپرسیم آیا آماده باش موجب غم است؟ آیا آماده باش باید آدم را افسرده ودل مرده کند؟ نه اماده باشی که عرض کردیم یک اماده باش نظامی نیست؛عقیدتی وروحی است. ماهیچ مخالفتی با بهتر شدن زندگی خودمان ودیگران نداریم.این گونه انتظار، به معنای غم نیست واین که امروز زندگی نکنیم وغمگین باشیم.

ادامه دارد…….

          منبع:فصلنامه نورالهدی جوان،شماره نهم

                                           گردآورنده:خانم ها فهیمه فضلی،اسماعیلی پور

محرم ، ماه مـَحرم شدن در حریم خیمه های سوخته

ماه سوختن همراه با چادر آتش گرفته

ماه گـُر گرفتن با عطش های تشنه لبان

خشکیدن لبها بر لب آب

ماه پر کردن کوزه ها ی دل از اشک ها ی خونین

تسلیت با د.

تو آمده ای و من در بی کسی هایم حریم خیمه های

عزایت را میهمان شده ام ،چقدر محتاج غمت بودیم ،

غمی  که از پس قرن ها التیام نمی یابد ،دو باره بیرق ها و تکیه ها بر پا شده  است

تو ما را زنده می کنی، تو ما را  اولین روز های سال نو قمری به حریمت می بری ومـُحرم می کنی ،

ای کاش می توانستیم تا همیشه در احرام تو بمانیم وبا همین لباس برای همیشه به کویت میهمان شویم .

به قلم:سرکار خانم عمادی،پایه سوم

قسمت سوم

اهواز

پس از رسیدن به اهواز چند روزی در این شهر بودیم  تا این که منتقل شدیم به حمیدیه ،که  بین اهواز و سوسنگرد قرار داشت. مدتی در این شهر درپادگان مستقر بودیم تا این که به سراغمان آمدند و اعلام کردند ازگروهان هایی که شامل چهار دسته اند ، باید به قیدقرعه یک دسته تدارکات را بر عهده بگیرد ؛ چرا که هیچ کس حاضر نبود داوطلبانه تدارکات را متقبل شود .چون تدارکات معمولاً پشت جبهه فعالیت میکرد و ظاهراً در عملیات شرکت نداشت. اسلحه هم نداشت .البته این که کسی حاضر نبود تدارکات را به عهده بگیرد را نباید به حساب مسولیت گریزی بچه ها گذاشت ، بلکه این موضوع خود نشان دهنده ی اوج اشتیاق بچه ها برا ی حضور علنی در صحنه داشت .به علاوه کار بچه های تدارکات، یکی از مهم ترین مسوولیت ها درجبهه بود؛ چرا که بچه هایی که در خط مقدم مبارزه با دشمن بودند، بدون پشتیبانی بچه های تدارکات دچار مشکلات اساسی می شدند. خلاصه بعد از قرعه کشی دسته ی ما برای این کارانتخاب شد. و به این ترتیب ما از بقیه جدا شدیم. شاید همان قرعه کشی باعث شد که سر نوشت زندگی من عوض شود …

تعداد شهدای کربلا بر اساس نقل مقاتل معتبر بيش از اين تعداد بود وکسانی که اسامی آنها را ذکر کرده اند از  139 نفر اسم برده اند از جمله «علامه سيد محسن امين» در کتاب «اعيان الشيعه» و متتبع خبير مرحوم «سماوی» در کتاب نفيس « ابصار العين فی انصار الحسين(ع)» و با 7 نفری که در بين راه و کوفه شهيد شده اند جمعا 146 نفر می شوند, «سيد ابن طاووس» در کتاب «لهوف» [نام کامل کتاب «الملهوف علی قتلی الطفوف فی قتل الحسين(ع)» است]  که  از معتبرترين مقاتل می باشد. از امام باقر(ع) نقل کرده اند که تعداد لشکريان امام(ع) 145 بود و احدی از آنان لشکر امام را ترک نکردند و همگی در رکاب امام به شهادت رسيدند.

فَرُوِیَ عَنِ الباقِرِ(ع):

اَنَّهُم کانُوا خَمسَة ً وَ اَربَعينَ فارِساً وَ مِأئَة َراجِلٍ  [ لهوف / ص 138]

« از امام باقر(ع) روايت شده که : ياران حسين(ع) شامل چهل و پنج سوار و صد نفر پياده بود.»

اما علت اينکه تعداد شهدای کربلا به 72 تن مشهور شده است, اين است که وسيله اطلاع رسانی, مثل امروز نبود که به وسيله صدا و سيما و رسانه های ديگر خبری در عرض چند ثانيه در تمام نقاط جهان پخش شود و همه از جزئيات حوادث نيز باخبر شوند فلذا در رابطه با حادثه کربلا , مردمی که در صحنه نبود از جزئيات و تعداد کشته شدگان اطلاع دقيقی نداشتند ومردم کوفه و مناطق ديگر با ديدن سرهائی که در بالای نيزه ها حمل می کردند و با شمردن آنها تعداد را حدس می زدند, و از طرفی می دانيم لشکر عمر سعد سرهای همه شهدا را از بدن جدا نکرده بودند از جمله کسانی که از لشکر عمر سعد به سپاه امام(ع) پيوسته بودند و در لشکر دشمن اقوامی داشتند [مانند: حر بن يزيد رياحی که بنی تميم مانع از بريدن سر آن جناب شدند] , نگذاشتند سرهای آنها را از بدن جدا کنند و از مسلمات است که وقتی امام حسين(ع) برای آخرين وداع به خيمه ها آمد, فرمود: طفل صغيرم را بياوريد تا با او وداع کنم, وقتی می خواست او را ببوسد حرمله با تير سه شعبه او را هدف قرار داده و گلوی او را دريد و در آغوش پدر شهيد شد, امام(ع) با غلاف شمشير گودالی حفر کرد و علی اصغر را با دست خود دفن کردند, بنابر اين, علت اشتهار شهدای کربلا به 72 تن به خاطر اين بود که سر های 72 تن از شهدا را از بدن جدا کرده و شهرها را می گرداندند و مردم کوفه و مناطق ديگر که آنها را می ديدند و می شمردند خيال می کردند کل شهدای کربلا  همين ها هستند.

طبری از حميد بن مسلم نقل کرده که حميد بن مسلم گويد:

« سر های ديگران را نيز بريدند و هفتاد و دو سر همراه شمر بن ذی الجوشن و قيس بن  اشعث و عمرو بن حجاج و عزره بن قيس فرستادند که پيش عبيدالله ابن زياد بردند»     

  [تاريخ طبری / ج 7/ ص 3065]                

                                      [عزاداري صحيح/ج2/ محمد نيكنام عربشاهي/ ص55-56]