آقا جان:

زبس که پرده عصیان کشیده چشمم را

 تودرکنارمنی،من تورا نمی بینم

 مجنون صفتم کرده فراق گل رویت             

بی تو دل ماتم زده شیداست،کجایی؟         

درآتش دیدارت،میسوزم و میسازم           

دلها همه ازکف شد،زین غیبت طولانی      

گل نرگس،عاشقان مننتظران قدومت

دراین زمستان سرد غیبت،طلوع بهارانتظار را ازخداوند طلب می کنند.

فرهنگ انتظار

آماده باش یعنی چه؟یعنی استعداد ما برای آن قیام وآمادگی ما برای آن حرکت فراهم باشد.فرض کنید صرفا می خواهید دریک جنگ یا دریک حمله ی مسلحانه شرکت کنید؛آماده باش بودن این است که پوتین هایتان را بپوشید،اسلحه داشته باشی،مهارتهای نظامی رابلد باشد.عمومی ترین فهمش می شود:((پابه رکاب))

بیاییم انتظا ر را ترجمه  کنیم به حالت آماده باش.اگر شیعه خودش را در یک حالت آمادباش ببیند،همیشه آماده است برای یک اصلاح عمومی جهانی، برای یک قیام .اصلا آنچه را که ما به آن می گوییم ظهور، یعنی همان(( قیام)) به این خاطر اسم آن بزرگوار را قائم(عج) گفته اند که اصل قصه قیام است. ما در نگاه مان باید اول  بحث قیام را به جای ظهورببینیموبعد بحث آماده باش را به عنوان انتظار.                                                  

میتوانیم اولین حرکت امام(عج) را یک انقلاب فکری بدانیم از برکات قیام ایشان این است که مردم کامل می شود؛جهل برطرف می شود.                          

درزندگی ای که جهل درآن برطرف شده باشد، بسیاری ازمشکلات رانداریم.

گام بعدی این است که بپرسیم آیا آماده باش موجب غم است؟ آیا آماده باش باید آدم را افسرده ودل مرده کند؟ نه اماده باشی که عرض کردیم یک اماده باش نظامی نیست؛عقیدتی وروحی است. ماهیچ مخالفتی با بهتر شدن زندگی خودمان ودیگران نداریم.این گونه انتظار، به معنای غم نیست واین که امروز زندگی نکنیم وغمگین باشیم.

ادامه دارد…….

          منبع:فصلنامه نورالهدی جوان،شماره نهم

                                           گردآورنده:خانم ها فهیمه فضلی،اسماعیلی پور