تعداد شهدای کربلا بر اساس نقل مقاتل معتبر بيش از اين تعداد بود وکسانی که اسامی آنها را ذکر کرده اند از  139 نفر اسم برده اند از جمله «علامه سيد محسن امين» در کتاب «اعيان الشيعه» و متتبع خبير مرحوم «سماوی» در کتاب نفيس « ابصار العين فی انصار الحسين(ع)» و با 7 نفری که در بين راه و کوفه شهيد شده اند جمعا 146 نفر می شوند, «سيد ابن طاووس» در کتاب «لهوف» [نام کامل کتاب «الملهوف علی قتلی الطفوف فی قتل الحسين(ع)» است]  که  از معتبرترين مقاتل می باشد. از امام باقر(ع) نقل کرده اند که تعداد لشکريان امام(ع) 145 بود و احدی از آنان لشکر امام را ترک نکردند و همگی در رکاب امام به شهادت رسيدند.

فَرُوِیَ عَنِ الباقِرِ(ع):

اَنَّهُم کانُوا خَمسَة ً وَ اَربَعينَ فارِساً وَ مِأئَة َراجِلٍ  [ لهوف / ص 138]

« از امام باقر(ع) روايت شده که : ياران حسين(ع) شامل چهل و پنج سوار و صد نفر پياده بود.»

اما علت اينکه تعداد شهدای کربلا به 72 تن مشهور شده است, اين است که وسيله اطلاع رسانی, مثل امروز نبود که به وسيله صدا و سيما و رسانه های ديگر خبری در عرض چند ثانيه در تمام نقاط جهان پخش شود و همه از جزئيات حوادث نيز باخبر شوند فلذا در رابطه با حادثه کربلا , مردمی که در صحنه نبود از جزئيات و تعداد کشته شدگان اطلاع دقيقی نداشتند ومردم کوفه و مناطق ديگر با ديدن سرهائی که در بالای نيزه ها حمل می کردند و با شمردن آنها تعداد را حدس می زدند, و از طرفی می دانيم لشکر عمر سعد سرهای همه شهدا را از بدن جدا نکرده بودند از جمله کسانی که از لشکر عمر سعد به سپاه امام(ع) پيوسته بودند و در لشکر دشمن اقوامی داشتند [مانند: حر بن يزيد رياحی که بنی تميم مانع از بريدن سر آن جناب شدند] , نگذاشتند سرهای آنها را از بدن جدا کنند و از مسلمات است که وقتی امام حسين(ع) برای آخرين وداع به خيمه ها آمد, فرمود: طفل صغيرم را بياوريد تا با او وداع کنم, وقتی می خواست او را ببوسد حرمله با تير سه شعبه او را هدف قرار داده و گلوی او را دريد و در آغوش پدر شهيد شد, امام(ع) با غلاف شمشير گودالی حفر کرد و علی اصغر را با دست خود دفن کردند, بنابر اين, علت اشتهار شهدای کربلا به 72 تن به خاطر اين بود که سر های 72 تن از شهدا را از بدن جدا کرده و شهرها را می گرداندند و مردم کوفه و مناطق ديگر که آنها را می ديدند و می شمردند خيال می کردند کل شهدای کربلا  همين ها هستند.

طبری از حميد بن مسلم نقل کرده که حميد بن مسلم گويد:

« سر های ديگران را نيز بريدند و هفتاد و دو سر همراه شمر بن ذی الجوشن و قيس بن  اشعث و عمرو بن حجاج و عزره بن قيس فرستادند که پيش عبيدالله ابن زياد بردند»     

  [تاريخ طبری / ج 7/ ص 3065]                

                                      [عزاداري صحيح/ج2/ محمد نيكنام عربشاهي/ ص55-56]