بسم الله الرحمن الرحیم
امام حسین علیه السلام به شخصی از اهل کوفه در نامه ای می فرماید:
“من طلب رضی الله بسخط من الناس کفاه الله امور الناس و من طلب رضی الناس بسخط الله و کله الله الی الناس”
هرکس به دنبال خشنودی خدا باشد هرچند با ناخشنودی مردم،خدا از کارهای مردم او را کفایت می نماید و هرکس طالب خشنودی مردم باشد هرچند با ناخشنودی و غضب خدا،خداوند اورا به مردم واگذار می نماید.

حدیث مذکور را از کتاب چهل حدیث از امام حسین(علیه السلام) نوشته علی صفائی حائری(عین-صاد) انتخاب کردم.
عین-صاد در این کتاب چهل حدیث از احادیث گهربار امام حسین علیه السلام را گردآوری کرده است،و در ذیل هر حدیث شرحی برای آن حدیث آورده است.چنانکه در ذیل این حدیث آمده است:
در این بیان امام حسین(ع) به یک راه حل دیگری که جمع بین آنها(رضاوسخطخداو مردم)است هدایت می فرماید و انهم این است که با رضایت خداوند،ان ذات مقدس قدرت راضی کردن و یا کفایت کردن مردم را دارد ولی با رضایت مردم،قدرتی بر راضی ساختن خدا در میان نیست.
پس طلب رضای حق، کفایت رنج مردم را خواهد داشت، چه با قدرت حق و چه با وسعت سینه ی تو و فراغت قلبی تو؛ ولی طلب رضای مردم بن بست تعارض و رها شدگی و تنهایی و واگذاری از جانب خدا را خواهد داشت و ضعف روحی و تنگی سینه، تو را به گرفتاری ها، حساس و مبتلاء خواهد ساخت.
مردم زیاد هستند و پرتوقع و خدا یکی است و بی نیاز، یوسف به دوستش در زندان تعلیم فرمود:"ارباب متفرقون خیر ام الله الواحد القهار"(یوسف،39)آیا خدایان پراکنده بهتر هستند، یا خدای یکتای نیرومند.

هم سنگری خوبم شاید به موجب این حدیث گرانسنگ تکلیف خیلی از بلاتکلیفی هایمان،رودربایستی هایمان و تعارفاتمان با بندگانش مشخص شود…
التماس دعا

ما هرچه داریم،از برکت، ان فرمان"اقرأ"ی است که سروش غیبی در گوش محمد-صلی الله علیه و آله و السلم- خواند تا ظلمت جاهلیت را بزداید و فطرت ها را برانگیزد و بشریت را به کمال برساند.
دامنۀ بعثت ان مبعوث خاتم تا همیشه تاریخ گسترده است و پرچم نامش بر بام بلند گیتی در اهتزاز ابدی است.

“مبعث”، فصل بهاری در پهنۀ قرن ها بود که خداوند، محمد-صلی الله علیه و آله و السلم- را همچون گلی زیبا، بر دامن رسالت نهاد و سرزمین بطحا با فروغ چهرۀ این خورشید، تابان شد.

مبارک باد این بهاری ترین فصل تاریخ

منبع:قطعات،جوادمحدثی

روزی هارون (شاید به منظور آزمایش و کسب آگاهی از آرمان پیشوای هفتم) به آن حضرت اعلام کرد که حاضر است “فدک” را به او برگرداند.
امام فرمود:در صورتی حاضرم فدک را تحویل بگیرم که آن را با تمام حدود و مرزهایش پس بدهی!
هارون پرسید:حدود و  مرزهای آن کدام است؟
امام فرمود:اگر حدود آن را بگویم هرگز پس نخواهی داد.
هارون اصرار کرد و سوگند یاد نمود که این کار را انجام خواهد داد.امام حدود آن را چنین تعیین فرمود:
حد اولش ، عدن؛
حد دومش ، سمرقند؛
حد سومش ، آفریقا؛
و حد چهارم ان نیز مناطق ارمنه و بحر خزر است.
هارون که با شنیدن هریک از این حدود تغییر رنگ می داد و بشدت ناراحت می شد، با شنیدن حدود چهارگانه، نتوانست خود را کنترل کند و با خشم و ناراحتی گفت:با این ترتیب چیزی برای ما باقی نمی ماند!
امام فرمود:می دانستم که نخواهی پذیرفت و به همین دلیل از گفتن ان امتناع داشتم!
امام با این پاسخ می خواست به هارون بگوید:فدک رمزی از مجموع قلمرو حکومت اسلامی است، و اصحاب سقیفه که فدک را از دختر و داماد پیامبر-علیهما السلام- گرفتند، این کار آنان در حقیقت جلوه ای از مصادره حق حاکمیت اهل بیت عصمت و طهارت –سلام الله علیهم اجمعین- بود، بنابراین اگر قرار باشد حق ما را به ما برگردانی، باید همه قلمرو حکومت اسلامی را در اختیار ما بگذاری.این گفتگو هدف های بزرگ امام را بخوبی نشان می دهد.
منبع:سیره پیشوایان،مهدی پیشوائی

شخصی نزد همسایه اش رفت و گفت:گوش کن! می خواهم چیزی برایت تعریف کنم.
دوستی به تازگی در مورد تو می گفت…همسایه حرف او را قطع کرد و گفت:قبل از اینکه تعریف کنی،بگو آیا حرفت را از میان سه صافی گذرانده ای یا نه؟
- کدام سه صافی؟
- اول از میان صافی واقعیت. آیا مطمئنی چیزی که تعریف میکنی واقعیت دارد؟
- خیر، من فقط آن را شنیده ام. شخصی آن را برایم تعریف کرده است.
- سری تکان داد و گفت:پس حتما آن را از میان صافی دوم یعنی خوشحالی گذرانده ای.مسلما چیزی که می خواهی تعریف کنی، حتی اگر واقعیت نداشته باشد باعث خوشحالی ام می شود.
- دوست عزیز، فکر نکنم تو را خوشحال کند.
- بسیارخوب، پس اگر مرا خوشحال نمی کند، حتما از صافی سوم یعنی، فایده رد شده است.آیا چیزی که می خواهی تعریف کنی،برایم مفید و به دردم می خورد؟
- نه، به هیچ وجه!
همسایه گفت:پس اگر این حرف، نه “واقعیت” دارد،نه “خوشحال کننده” است و نه “مفید"،آن را پیش خود نگه دار و سعی کن خودت هم زود فراموشش کنی.همچنین سعی کن وقتت را به کارها و سخنان بیهوده نگذرانی تا ذهنت مشفول کارهای بیهوده شود که حاصل آن همین سخنان بی فایده توست.

بسم الله الرحمن الرحیم
دلم گرفته مولا،دلم در  روزهایی که برای شما اهل بیت(علیهم السلام) و سرورمان صاحب الزمان(عج الله تعالی فرجه و الشریف)روزهای شادی و سرور است گرفته….
دور و بر ما هم به خجستگی این روزها پر از جشن و میهمانی است،همه خوشحالند اما من و بهتر است بگویم ماها دلمان از این شادی های دروغین میگیرد.
چقدر دلم برای رفتن به یک جشن عروسی ،به یک مهمانی ،به یک جشن تولد …پاک و بی گناه تنگ شده،وقتی دور بری هام لباس جشن می پوشند و با شادی و خنده به مجالس به اصطلاح شادمانه شان می روند و ما باید در خانه تنها بمانیم دلم میگیرد،خوشحالم که حداقل قطره ای از معرفتمان به شما و شرمساریمان از روی مادرمان فاطمه الزهرا(سلام الله علیها)هنوز باقی است.اما دلم میگیرد که چرا همه با هم نیستیم ؟چرا ماها که همه گریه کن مجلس امام حسین(علیه السلام)شماییم،ماها که شب زنده دار شب های قدر شماییم..در مجلس شادی شما اینقدر انگشت شمار می شویم…دلتنگی هایمان زیاد است اقا…….
آقای من کی میایی ؟!دلمان خیلی تنگ حضورت است آقا…
“پروردگارادرود فرست بر محمد(صلی الله علیه و آله)و آل او و مرا به هدایت شایسته ای بهره مند ساز که هرگز به هیچ چیز مبدل نشوم و به طریقه ی حق و حقیقتی رهبری کن که ابدا از آن طریقه،تخطی و لغزش نکنم و به نیت درست، دست یابم که هرگز در آن شک راه ندهم و مرا عمر طویل ده مادامی که عمرم در راه طاعتت صرف شود پس هر گاه عمرم چراگاه شیطان گردد آن زمان قبض روحم کن پیش از آن که خشم تو بر من سبقت گیرد و غضبت حتم گردد.”(فرازی از دعای بیستم صحیفه سجادیه)