بسم الله الرحمن الرحیم
امام حسین علیه السلام به شخصی از اهل کوفه در نامه ای می فرماید:
“من طلب رضی الله بسخط من الناس کفاه الله امور الناس و من طلب رضی الناس بسخط الله و کله الله الی الناس”
هرکس به دنبال خشنودی خدا باشد هرچند با ناخشنودی مردم،خدا از کارهای مردم او را کفایت می نماید و هرکس طالب خشنودی مردم باشد هرچند با ناخشنودی و غضب خدا،خداوند اورا به مردم واگذار می نماید.

حدیث مذکور را از کتاب چهل حدیث از امام حسین(علیه السلام) نوشته علی صفائی حائری(عین-صاد) انتخاب کردم.
عین-صاد در این کتاب چهل حدیث از احادیث گهربار امام حسین علیه السلام را گردآوری کرده است،و در ذیل هر حدیث شرحی برای آن حدیث آورده است.چنانکه در ذیل این حدیث آمده است:
در این بیان امام حسین(ع) به یک راه حل دیگری که جمع بین آنها(رضاوسخطخداو مردم)است هدایت می فرماید و انهم این است که با رضایت خداوند،ان ذات مقدس قدرت راضی کردن و یا کفایت کردن مردم را دارد ولی با رضایت مردم،قدرتی بر راضی ساختن خدا در میان نیست.
پس طلب رضای حق، کفایت رنج مردم را خواهد داشت، چه با قدرت حق و چه با وسعت سینه ی تو و فراغت قلبی تو؛ ولی طلب رضای مردم بن بست تعارض و رها شدگی و تنهایی و واگذاری از جانب خدا را خواهد داشت و ضعف روحی و تنگی سینه، تو را به گرفتاری ها، حساس و مبتلاء خواهد ساخت.
مردم زیاد هستند و پرتوقع و خدا یکی است و بی نیاز، یوسف به دوستش در زندان تعلیم فرمود:"ارباب متفرقون خیر ام الله الواحد القهار"(یوسف،39)آیا خدایان پراکنده بهتر هستند، یا خدای یکتای نیرومند.

هم سنگری خوبم شاید به موجب این حدیث گرانسنگ تکلیف خیلی از بلاتکلیفی هایمان،رودربایستی هایمان و تعارفاتمان با بندگانش مشخص شود…
التماس دعا