بسم الله الرحمن الرحیم
دلم گرفته مولا،دلم در  روزهایی که برای شما اهل بیت(علیهم السلام) و سرورمان صاحب الزمان(عج الله تعالی فرجه و الشریف)روزهای شادی و سرور است گرفته….
دور و بر ما هم به خجستگی این روزها پر از جشن و میهمانی است،همه خوشحالند اما من و بهتر است بگویم ماها دلمان از این شادی های دروغین میگیرد.
چقدر دلم برای رفتن به یک جشن عروسی ،به یک مهمانی ،به یک جشن تولد …پاک و بی گناه تنگ شده،وقتی دور بری هام لباس جشن می پوشند و با شادی و خنده به مجالس به اصطلاح شادمانه شان می روند و ما باید در خانه تنها بمانیم دلم میگیرد،خوشحالم که حداقل قطره ای از معرفتمان به شما و شرمساریمان از روی مادرمان فاطمه الزهرا(سلام الله علیها)هنوز باقی است.اما دلم میگیرد که چرا همه با هم نیستیم ؟چرا ماها که همه گریه کن مجلس امام حسین(علیه السلام)شماییم،ماها که شب زنده دار شب های قدر شماییم..در مجلس شادی شما اینقدر انگشت شمار می شویم…دلتنگی هایمان زیاد است اقا…….
آقای من کی میایی ؟!دلمان خیلی تنگ حضورت است آقا…
“پروردگارادرود فرست بر محمد(صلی الله علیه و آله)و آل او و مرا به هدایت شایسته ای بهره مند ساز که هرگز به هیچ چیز مبدل نشوم و به طریقه ی حق و حقیقتی رهبری کن که ابدا از آن طریقه،تخطی و لغزش نکنم و به نیت درست، دست یابم که هرگز در آن شک راه ندهم و مرا عمر طویل ده مادامی که عمرم در راه طاعتت صرف شود پس هر گاه عمرم چراگاه شیطان گردد آن زمان قبض روحم کن پیش از آن که خشم تو بر من سبقت گیرد و غضبت حتم گردد.”(فرازی از دعای بیستم صحیفه سجادیه)