Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer4 Styles DefLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true”
DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″
LatentStyleCount="267″>
UnhideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″/>

� های بابونه و شقایق،سفره اش از شُکر پر است،توبره اش پر است از صدای نی،آواز زندگی،هی هی صدای گوسفندانش ترانه صحراست مردمان ده چشم به راه آسمانند،دست هاشان ترک خورده آمرزش است مزد رستگاری شان بهشت، صحرا و ده و آبادی است. کوزه هاشان از خنکای بهشت پر است،سقف های محکم چوبی شان تا خدا فاصله ای ندارد و تو چه میدانی که شیر تازه چیست؟صدای گوسفندان برگشته از صحرا برای چیست؟بزغاله ها چه موقع به بازی می پردازند؟و تو چه میدانی که چوپان چگونه با یک زنگ گوسفندانش را می شناسد و اما تو در هیاهوی زنگ های خاکستری گم شده ای مرا کلبه ای چوبی در دل صحرا کافی است.تا در کنار در چوبی اش بایستم و غروب ناز گونه خورشید را نظاره کنم،تا بازگشت چوپان را ببینم،رقص سبزه های ریحان و جعفری را در نسیم به نظاره بنشینم،فانوس تنها روشنایی شب های تاریک است و چه نور صبوری است،نور تنهایی،ماه شب ها، دست پنجره به گردنش می آویزد و به درد و دل می پردازد،چقدر بوی شب بو خوش است؛ بوی ریحان ، بوی آفتابگردان،بوی شبدر، مرغ شب به نغمه در آمده و با صدای گیتار آب همنوا شده است،رودخانه ماهی های غزل آلا را در آغوشش خوابانده و شاخه های بی تاب گز بوسه بر آب را غنیمت شب می دانند و تو چه میدانی روستا چیست،بوی گله و صدای بره و آواز پرنده چیست؟و تو چه میدانی؟

راز و نیازهای عاشقان اینجا معنا دارد.اینجا که دست های پینه بسته رو به سوی معبود می رود و گره گشاها باز می گردند،اینجا که بوی لباس ها خاکی است ، و تو چه میدانی که غلتیدن اشک بر گونهگرماسوخته یعنی چه: و تو چه میدانی غروب جمعه ها چوپان در انتهای غروب به راه چه کسی نشسته ودست خسته اش چرا نی را نمی نوازد؟

و تو چه میدانی انتظار در انتهای خورشید چیست؟!

به قلم خانم عمادی،پایه سوم