هر درگیری احتیاج به نیرو و نفرات و رهبر دارد. واین رهبر است که باید افرادش را بسازد و نفراتش را تربیت کند و به ان ها نیرو برساند.
هر چقدر هدف عمیق تر و پخته تر باشد،این رهبری دقیق تر و سنگین تر خواهد شد.برای رسیدن به نان و دستیابی به قدرت ،می توان از زد و بند و غارت هم استفاده کرد،اما هدف های آزادی و توحید…با پای اسارت و دست شرک به جایی نمی رسند.
ان ها که در راه هدف های بلند،هدف هایی بالاتر از ازادی و عدالت و رفاه،هدف هایی در سطح رشد و توحید و از ازادی آزاد شدن،ان ها که در راه این هدف های خود،کار نمی کنند و پاها را نمی سازند،ناچار طعمه می شوند.
این رهبران(الهی) در این سطح،هدفشان دنیاطلبی نبود،هدفشان خوب شدن مردم نبود،که هدفشان ایجاد زمینه برای انتخاب انسان بود تا اگر بخواهند خوبی را انتخاب کنند و خود به پا ایستند و با میکروب ها و طاعون ها درگیر شوند و ان ها را کنار بریزند.
ان کس که می خواهد مردم خوب بشوند و می سوزد و خوبی را نمی بیند،خواه و ناخواه تمام می شود.اما ان کس که می خواهد زمینه ها را فراهم کند و برای آن ها که می خواهند،راهی بگذارد و تضادی را به وجود بیاورد،این چنین روحیه ای همیشه موفق است و همراه با مقصود.
برای این هدف های بزرگ،رهبر یاید انگیزه های بزرگ را به وجود بیاورد و مانع هایی را که در روحیه ی سربازانش خانه گرفته اند بیرون بریزد؛که این مانع ها سخت مزاحم هستند و جای پای مزاحم های خارجی هم می گردند و دستاویزی برای ان ها هم خواهند بود.
منبع:عاشورا(عین.صاد)