راز احساس خوشبختی در سپاسگزاری و حق شناسی است. هم انسان های سپاسگزار شاد و خوشبخت هستند و هم انسان های ناسپاس دائماً در ناراحتی و غصه به سر می برند. ما همیشه تصور می کنیم که ناراحتی و ناامیدی باعث شکایت و احساس نارضایتی ما است اما درست ترین این است که بگوییم شکایت و ابراز نارضایتی باعث ناخوشنودی و عدم وجود خوشبختی است. یک مثال کامل و فوق العاده جالب در مورد دیدگاه توجه به نعمت ها و موهبت ها به شکلی بسیار زیبا در جملات «جرج برناردو شاو» به تصویر کشیده شده است.
«تنها در صورتی شادی واقعی در زندگیتان وجود خواهد داشت که خود را شخص قدرتمندی ببینید به طور طبیعی انسان به جای تحمل ناراحتی ها و ناملایمات موجود دائماً شکایت می کند که چرا دنیا باعث شادی و خوشبختی او نشده است؟ اما من معتقدم که زندگی من به کل جامعه متعلق است تا زمانی که در آن زندگی میکنم این افتخار من است که هر کار میتوانم برایش انجام دهم. دوست دارم وقتی مردم به شیوه ی زندگی رفتارم افتخار کنم. من هر چه بیشتر زندگی کنم سخت تر کار می کنم من به زندگی عشق می ورزم و زندگی شعله ی یک شمع کوچک نیست بلکه روشنایی یک مشعل بزرگ و باشکوه است که برای لحظاتی در اختیار من است و من می خواهم آن را قبل از تحویل دادن به نسل ها آینده تا جایی که ممکن است روشن و پرفروغ نگه دارم».
نقل قول بالا از برنارد شاو در مذمت دیدگاه «استحقاق و توقعات بی جا» در زندگی است و در مقابل مملوء از انرژی و دیدگاه های مثبت خوش بینانه است. جملات شاد و بر گرفته از نگرش توجه به نعمت ها و موهبت های الهی است. استحقاق و توقعات بی جا با این دیدگاه که در کافی نیست «عادلانه نیست» و در این حق من است این سؤال ها را در ذهن مردم ایجاد می کند در این کار چه نفعی برای خود من دارد یا در این حق من است آن را به من بدهید اما در مقابل دیدگاه توجه به نعمت ها باعث می شود که ما از پروردگار خود سپاسگزار باشیم و احساس خوشبختی و امید داریم و باعث می شود این سؤال را از خود کنیم: من چگونه می توانم از طریق نعمت ها و موهبت ها و استعدادهایی که دارم به اطرافیانم کمک کنم؟ بنابراین ما از درون احساس می کنیم که من فقط به خاطر خود زندگی به آن عشق می ورزم و تا زمانی که زنده ام افتخار می کنم که هر کاری را که بتوانم برای دیگران انجام دهم.
(منبع: راهکارهای مفید برای حذف توقعات بی جا در کودکان، مؤلف: جیم من-دون بلینگس، مترجم: زهره مستی، ناشر: آوای منجی، ص:26-25)