بسم الله الرحمن الرحیم

قسمت اول

برای خدا و رسولش و به جهت زنده نگاه داشتن تاریخ دلاوری های مردانی که چون شیپور جنگ نواخته شد سینه هایشان را آماج گلوله ها کردند . در ده ی مبارکه فجر اغاز میکنیم نگارش خاطرات رزمنده بزرگوار، جانباز گرانقدر و آزاده سر افراز (استاد محترم علوم قرآنی حوزه علمیه شهربابک)حاج محمد حسن اسدی به امید عنایات خاصه حضرت ولی عصر ارواحنا فداه

اعزام:

بهار سال 61 بود که بعد از اعزام از شهر بابک  به پادگانی در کرمان منتقل شدیم و منتظر اعزام به اهواز بودیم تا این که صبح یکی از همین روز ها ی بهاری فرمانده ی پادگان  دستور داد همه به خط شوند و اعلام کرد که مسئله مهمی را باید با ما در میان بگذارد.

نفس ها در سنیه حبس بود ! آیا عملیات مهمی در پیش است ؟ آیا اعزام به تاخیر افتاده است ؟ چه موضوع مهمی است که همه باید اجبارا حضور داشته باشند ؟ اینها سوال های بود که همه از خودشان می پرسیدند بلاخره فرمانده آمد و همان چیزی را گفت که خیلی ها از آن واهمه داشتند . محرومیت افراد کم سن و سال از اعزام به اهواز ! فریاد اعتراض آنهایی که شامل این محرومیت می شدند بلند شد که این کارچه دلیلی دارد؟ فرمانده با نگاه نافذ و صدای رسایش به همهمه ها پایان داد و در پاسخ بچه ها گفت :

در عملیات پیش یعنی عملیات فتح المبین که دوم فروردین همان سال انجام شده بود تعدادی از نیرو های نوجوان و کم سن و سال به اسارت دشمن در آمده اند و  ظاهراً تحت شکنجه و فشار های روحی و روانی دشمن ناچار به گفتن حرف هایی شده اند که از نظر بین المللی اصلاً به صلاح جمهوری اسلامی نیست و در دنیا این گونه القا می شود که جمهوری اسلامی بدلیل کمبود نیرو انسانی مجبور به استفاده از نوجوانان درجبهه شده است.

بنا براین برا ی خنثی کردن این ترفند تبلیغاتی دشمن از اعزام افراد کم سن و سال و آنهایی که از نظر جسمانی توانایی لازم را ندارند معذور هستیم  و شروع کرد به گزینش افراد!

در آن زمان من17 سالم بود و احتمال رد شدنم خیلی زیاد بود…