انسان برای اداره ی امور زندگی، نیازمند اصول و ضوابطی است که در سایه اعتقاد به این اصول و مبانی است که حرکت انسان جهت مثبت یا منفی یافته، رابطه اش با خویشتن، آفریدگار و سایر انسان ها رنگ می پذیرد. والدین مربیان می توانند از این سرمایه فطری استفاده کرده و اصول و مبانی اعتقادی را به فرزند آموزش دهند و برای رسیدن به این هدف چه بهتر که این آموزش ها، از سنین کودکی که دستگاه ادراک و حس کنجکاوی کودک به فعالیت می افتد، شروع شود. از آن جا که هر دوره ی سنی شیوه ی خاصی جهت آموزش آموزه های دینی می طلبد، این پژوهش به دنبال بررسی شیوه های گفتاری و رفتاری و پیشنهاد راهکارهایی جهت نهادینه کردن آموزه های دینی در کودکان است. شیوه های بیان شده در این پژوهش، گفتاری و رفتاری می باشندکه هر کدام انواعی دارد. به طور مثال در شیوه گفتاری می توان به تشویق و شعر و قصه و…. اشاره کرد و در شیوه ی رفتاری می توان به محبّت، و بازی و الگو برداری و….. اشاره کرد. هر چند شیوه های گفتاری بی تأثیر نیستند، مثلاً شیوه ی قصه فوق العاده هالی می باشد و فرزند می تواند با شنیدن قصه، تصویر آن را در خود مجسم کند و از آن درس بگیرد، ولی شیوه های رفتاری تأثیرشان بیشتر خواهد بود، چرا که فرزند آن را به طور عملی و به مدت بیشتری مشاهده می کند. در شیوه ی گفتاری فرزند فقط می شنود ولی در شیوه رفتاری هم می بیند و هم می شنودف مثلاً در شیوه ی نمایش و بازی کودک هم آموزه ی دینی را به صورت نمایش و بازی می بیند و هم در مورد ان می شنود و در واقع تأثیرش بیشتر خواهد بود. البته وقتی تأثیر واقعی را می گذارد که والدین خودشان به آموزه های دینی عمل کنند. والدین و مربیان می توانند با این روش ها آشنا شوند و در خانه، مدرسه و دیگر مؤسسات آموزشی با استفاده از این روش ها آموزه های دینی را به کودکان آموزشی با استفاده از این روش ها آموزه های دینی را به کودکان آموزش دهند و در آن ها نهادینه کنند.

واژگان کلیدی

آموزه های دینی- شیوه های گفتاری - شیوه های رفتاری